حرم
امام حسین(علیه السلام) با این که در طول تاریخ از سوی حاکمان ستمگر و
کژدینان مورد دشمنی قرار گرفته و بارها تخریب گردیده، اما همیشه به سرعت و
به بهترین شکل از سوی مردم مسلمان بازسازی شده است.
به گزارش شفقنا، اولین علامت بارگاه امام حسین(علیه السلام) از سوی قبیله بنیاسد که در نزدیکی کربلا سکنی گزیده بودند بنا نهاده شد. آنها مراسمی ویژه برای به خاک سپردن سید الشهدا(علیه السلام) برگزار کردند و علامتی بر قبر شریف وی گذاشتند که سایبانی کوچک بر قبر حضرتش بود. با بر سر کار آمدن مختار بن ابی عبیده ثقفی که حکومتش را به نام خونخواهی از قاتلان حسین(علیه السلام) در کوفه برقرار کرده بود، این بارگاه پیش از پیش مورد توجه قرار گرفت.از آن به بعد شیعیان رهسپار زیارت قبر شریف امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت و صحابه آن حضرت شدند و این قبر به قبلهگاهی برای شیعیان بخصوص در کوفه، مدائن و شهر بصره تبدیل شد و مختار در آن زمان بنایی در اطراف قبر شریف امام حسین(علیه السلام) ساخت و روستایی در آن منطقه تشکیل شد.
دشمنی خلفا و محبت مردم
حرم حسینی در طول تاریخ از یکسو همیشه مورد دشمنی خلفا و کژدینان و از طرف دیگر مورد علاقه مردم بوده است و در آغاز حکومت عباسیها، زمینه برای زیارت قبر شریف امام حسین(علیه السلام) از سوی مسلمانان فراهم شد و این روال ادامه داشت تا زمان هارونالرشید، پنجمین خلیفه عباسی که در سال ۱۹۳ هجری قبر شریف امام حسین(علیه السلام) و تمامی خانههای اطراف آن را ویران کرد.
پس از هارونالرشید، بنایی دیگر بر آرامگاه امام سوم شیعیان ساخته شد که تا سال ۲۳۳ هجری قمری یعنی به خلافت رسیدن متوکل عباسی بر جای ماند، اما متوکل عباسی پای خود را در همان مسیری گذاشت که هارونالرشید گذاشته بود و سیاست حکومت خود را، سیاست دشمنی با اهل بیت قرار داد. متوکل عباسی که عشق و محبت به حسین(علیه السلام) را ریشه در حب اهل بیت میدانست و طاقت دیدن افزایش زائران گسترده بارگاه امام حسین(علیه السلام) را نداشت، دستور منهدم ساختن قبر شریف امام حسین(علیه السلام) و تمامی خانههای اطراف آن را صادر کرد و زیارت امام حسین(علیه السلام) را ممنوع کرد.
متوکل عباسی تمام آن منطقه را زیر و رو کرد و سپس سراسر آن منطقه را پر از آب کرد. در تاریخ این واقعیت ثبت شده است که شخصی به نام «دیزج» که یهودیالاصل بود، مامور متوکل عباسی برای کشتن زائران امام حسین(علیه السلام) شده بود. این شخص ماموریت آن را داشت که هر زائری را که برای زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) به آن مناطق پا میگذاشت، از دم تیغ بگذراند. بعد از آن که متوکل عباسی در سال ۲۴۷ هجری به هلاکت رسید، بار دیگر بنای بسیار بزرگی بر مزار امام حسین(علیه السلام) ساخته شد به گونهای که این بنا آنقدر ارتفاع داشت که مردم از دور دست آن را تشخیص میدادند و برای زیارت به سوی آن رهسپار میشدند. از آن به بعد بسیاری از علویان توانستند خانههای خود را در نزدیکی قبر شریف امام حسین(علیه السلام) در کربلا بنا نهند که در راس آنان «ابراهیم المجاب بن محمد العابد بن الامام موسی بن جعفر(علیه السلام)» قرار داشت و او اولین علوی بود که در سرزمین کربلا سکنی گزید و این حادثه در سال ۲۴۷ هجری اتفاق افتاد.